Zilver op de Vlaamse Kampioenschappen D Heren !!!!
Ongelooflijk, nooit gezien of toch niet dat ik mij kan herinneren en anders zal Willem Merckx het mij wel zeggen. Zie foto’s want anders zal niemand het geloven.
D-day noemen ze zoiets. De aanloop naar de Vlaamse kampioenschappen kondigde zich al veelbelovend aan. Maar liefst vier spelers van VMS waren initieel gekwalificeerd om aan de Vlaamse Kampioenschappen voor klassementsreeksen deel te nemen: Jesse, Willem Verhelst, Eulalie en Vincent. En toen waren ze nog met twee! Willem had helaas zijn pols gebroken en op het moment dat de inschrijving moest opgestuurd worden beslisten we om hem niet in te schrijven omdat we dachten dat hij niet zou kunnen spelen. Enkele dagen later had hij wel een andere gips en zou spelen wellicht wel gekund worden. Of hij met zijn gips veel potten zou gebroken hebben is een andere vraag. Eulalie moest per sé wat onnozel kunnen doen en mocht ook thuis blijven.
Vanmorgen dus vroeg uit de veren om met Vincent en Jesse naar Roeselare te trekken. We moesten daar om half tien zijn. Het vroor nog dat het kraakte, de waterleiding nog maar eens bevroren en scheerbeurt werd noodgedwongen tot betere tijden uitgesteld. Trouwens geen tijd voor want zoals dat altijd gaat begonnen we de dag al met een kwartier vertraging. Gelukkig hadden we een half uur marge genomen omwille van het winterweer zodat we netjes op tijd (9u24) arriveerden in Roeselare.
Proper dus! Gelukkig was de waterleiding gisteren ook al bevroren zodanig dat het scherpe van mijn stoppels al een beetje weg was. Kwestie van het plaatselijke ontvangstcomité of toch de delegatie uit Vlaams-Brabant niet al te zeer te laten schrikken.
Eigenlijk gingen we er van uit dat we tegen de middag wel terug naar huis konden want voorbij de poules zouden we toch niet geraken. Poules van vier en enkel de eerste mocht door! Niet makkelijk. Voor Vincent en Jesse begon het allemaal in mineur. Vincent moest in zijn eerste wedstrijd zeer nipt de duimen leggen. Hij zag de bui al hangen. Als alleen de eerst doorging dan werd het met één verliesmatch al wel heel moeilijk. Toch wel een beetje ontgoocheld want die ander was echt niet zoveel beter. Voor Jesse zijn eerste wedstrijd lag dit wel anders. Een slechte loting zou ik wel zeggen. Al meteen beginnen tegen een ander E-speler die er toch wel met kop en schouders boven uitstak. Wat Jesse ook probeerde! Die tegenspeler vertrok letterlijk op elke bal, en het was dan nog wel punt ook. Nadien kon Jesse nog wel een wedstrijd winnen. Heel verdienstelijk want de tegenstand op een Vlaams Kampioenschap is overdonderend. Doch met één zege was het voor Jesse na de poules game over. Nadien beperkte het Vlaams Kampioenschap voor Jesse zich tot supporteren en af en toe een balletje tegen Vincent slaan om deze op te warmen.
Voor Vincent liep het toch wel enigszins anders. Na zijn eerste verlieswedstrijd kon vincent zijn andere wedstrijden winnen. De ene al wat makkelijker als de andere maar al bij al genomen kunnen we stellen dat alles zeer aan mekaar gewaagd was. Vincent was telkens wel beter en het verschil met de eerste wedstrijd was dat hij het deze keer ook in punten kon omzetten. Bovendien had diegene van wie hij zijn eerste wedstrijd had verloren ook zelf nog eens verloren waarna er drie spelers waren met één verlieswedstrijd. Vincent ging als eerste door op basis van een betere verhouding tussen gewonnen en verloren sets. Dat soort van kwalificaties smaken het zoetst!
Willem Merckx die het nogal van vroeg vond om al om halfacht te vertrekken had ondertussen al naar Jesse gesmst dat Vincent na de poules tegen Wout Jacobs zou moeten spelen. U vraagt wij draaien. Inderdaad! Hoe Willem dat kon weten is nog steeds een raadsel want de pouleindeling was toch nergens bekendgemaakt. In elk geval, Wout Jacobs ging voor de bijl. Het was niet gemakkelijk maar moeilijk gaat ook. Toch met 3-0 en telkens in fel bevochten sets, op naar de halve finale.
In de halve finale zelf moest hij weer tegen een D0. Een heel anders speltype deze keer. Tranchet Joeri voor de kenners. In plaats van een jong klein manneke kregen we nu ene van in de high twenties met veel balgevoel en een moordende topspin voorhand! Niet te blokken! Om dan van zijn service maar te zwijgen! Dan maar op een andere manier. Tactisch een beetje bijgestuurd en Vincent won die wedstrijd met 3-1. De uitslag was wel geen weerspiegeling van het verschil in sterkte (behalve de laatste set misschien).
In de finale tegen Stijn Goessens, vroeger nog Belgisch kampioen geweest maar ik weet niet meer in welke categorie. Eerlijk gezegd bleek die nu ook veel te sterk voor Vincent. De eerste set kreeg hij 11-3 om de oren. De tweede set eens iets anders geprobeerd. Lap, terug 11-3. In de derde set nog eens iets anders en dat bleek te werken. Vincent kon aanklampen maar op het einde van de set moest hij lossen en verloor met 11-8. Niets is onmogelijk dus maar deze keer moesten we het goud aan de tegenstrever laten.
Al bij al een verdienstelijke dag voor Vincent: Zilver op de Vlaamse kampioenschappen D heren, twee D2’s geklopt, twee D0en gewonnen en ook twee D0 en verloren (maar welke). Een hoogdag voor VMS.
Danny