Het was mij al wel eens opgevallen dat het gespreksonderwerp op de training tussen Veroniek en Gudrun niet altijd ging over zijdelingse verplaatsingen of de laatste nieuwe regelgeving over de opstelling van de ploegen en zo ( enfin, ik bedoel pingpongdinges) maar wel over juwelenontwerp. Uiteraard, het was onlangs de Kunstroute in Boutersem en dat verklaart veel want ze hadden allebei deze gelegenheid te beurt genomen om hun oeuvre ten toon te stellen en dat vergt natuurlijk de nodige voorbereiding en bespreking.
Helaas, ik geef het toe, in mij is geen groot kunstkenner verloren gegaan. In tegendeel, tot voor de Kunstroute begreep ik er blijkbaar niets van. Mijn pragmatische geest kon maar moeilijk begrijpen waarom, na het uitvinden van het fototoestel bvb, iemand nog een portret zou schilderen? En al zeker niet na de intrede van photoshopping. Tot voor de Kunstroute liep ik rond met de impressie dat kunstenaars iets in mekaar flansten en daar dan een verhaal gingen aan breien. Het gevolg was een grote desillusie, opgelopen nadat één of andere kunstcriticus aan onze voormalige premier, Mark Eyskens, vroeg welk trauma hij in zijn jeugd had meegemaakt omdat hij steeds bomen zonder bladeren schilderde. Waarop Mark Eyskens heel nuchter antwoordde dat het voor hem technisch te moeilijk was om bomen met bladeren te schilderen. Lap! Probeer dat maar eens terug goed te krijgen! Awel, sinds de Kunstroute ben ik van mening dat de kunstsector zichzelf toch opnieuw heeft uitgevonden. Kennelijk wordt er rond thema’s gewerkt en dat verandert uiteraard het hele perspectief. Het thema zelf, het verhaal dat er rond gekaderd wordt, de complexiteit van de gebruikte technieken, geïntegreerd tot één oogstrelend kunstwerk met een duidelijke boodschap. Geen gefantaseer of trauma’s opgelopen tijdens de jeugdjaren. Gelukkig had ik Gerda mee en voor alle zekerheid waren Gudrun en Veroniek zo galant om mij telkens toelichting te geven wat mij telkens de gelegenheid gaf om instemmend de indruk te geven alsof ik al jaren in de materie gepokt en gemazeld was. Nu effe serieus, ik was danig onder de indruk van de ten toon gestelde juwelen.
De aandachtige lezer kent mij ondertussen al wel beter. De vorige, relatief lange intro, is er enkel om de ware reden van mijn bezoek aan de Kunstroute van Veroniek en Gudrun te camoufleren. Inderdaad, ook Evert, de man van Gudrun stelde zijn kunstwerken ten toon. Bovendien, de koekjes van de dochter van Gudrun waren overheerlijk en last but not least…. ten huize Veroniek heeft ook Gert zijn atelier waar hij ambachtelijk pralines maakt. Dan wordt het opeens een heel ander verhaal natuurlijk. Welke reputatie ik als kunstkenner geniet, kan me eigenlijk gestolen worden maar wanneer het over pralines gaat word ik met allerlei koosnaampjes toegedicht: zoetekauw, snoeper, snoepkont, slokop, veelvraat, size does matter, parels voor de zwijnen enz…. Het kan mij allemaal niet schelen maar ze waren verdorie lekker met unieke smaken, als het ware telkens een poging om de nobelprijs voor chocolatier te winnen.
VMS heeft wel wat met ambachtelijke chocolatiers. We kennen allemaal onze Gert Vogels, die door het leven gaat als ‘Chocolatier G’ maar de oudere leden herinneren zich allemaal zeker nog Xavier Declercq die als ‘Xocolate’ ambachtelijke pralines maakt. Het zal u wellicht opvallen dat respectievelijk de ‘G’ achteraan in de benaming van Chocolatier G verwijst naar Gert, net als de ‘X’ vooraan in Xocolate verwijst naar Xavier. Als u het mij vraagt eerder bescheiden naamsvermeldingen voor kunstenaars wiens ambachtelijk werk per definitie intuitu personae is.
We hadden het zojuist nog over de Nobelprijs voor chocolatiers. Nu wil het toch wel lukken zeker. Onlangs op het nieuws gehoord over de toekenning van de Nobelprijs voor fysica. Zie onderstaande link voor meer duiding in het VRT journaal van dinsdag 4 oktober (zie vooral ook filmpje met toelichting door Koen Wauters).
Toegekend aan drie geleerden die baanbrekende experimenten hebben uitgevoerd met verstrengelde kwantumtoestanden waarbij twee deeltjes zich als een eenheid gedragen zelfs als ze van elkaar gescheiden worden. Het gaat over spookachtig gedoe waar het ene deeltje juist tegenovergesteld reageert tov het andere deeltje, ook al is er een grote afstand tussen beide. Voor VMS is dat een gekend fenomeen. Kijk, vooraleer ze in Zweden zo ne prijs toekennen toetsen die mannen van het Nobelprijscomité dat altijd graag eens aan de praktijk en ge moogt twee keer raden bij wie ze dan het eerste komen aankloppen. Soit, we hebben bij VMS twee ambachtelijke chocolatiers, Gert en Xavier, die samen de twee delen uitmaken van een verstrengelde VMS chocolade kwantumtoestand. Eén van die twee deeltjes is door omstandigheden enige tijd geleden naar het Brusselse verplaatst en of ze tegenovergesteld reageren?! Ah nee zeker? Het zal wel zijn! Bij Xavier de X vooraan en bij Gert de G achteraan. In de logica is vooraan tegenovergesteld aan achteraan. En bij ‘spookachtig gedoe’ moet ik toch ook geen tekening maken zeker?
The proof of the chocolat is in the eating! Soit, het bewijs is weeral eens door VMS geleverd en in Zweden overwegen ze nu ook een Nobelprijs voor ambachtelijk Chocolatier.
Onder meer info over Xocolate en Chocolatier G